Een plek waar vrouwen bij elkaar komen en elkaar kunnen ondersteunen. Dat is het idee van het multiculturele vrouwennetwerk MeWe Stadshagen, opgericht door Kirty Mahabiersing. “Ik wil een veilige ruimte creëren, waar je jezelf kan zijn.”
Kirty Mahabiersing (44) zit aan een ronde tafel bij de inloop van het symposium over cultuursensitief te werk gaan in de zorg- en welzijnssector, op hogeschool Viaa. Ze luistert aandachtig naar twee andere vrouwen. Zij is hier om te leren, maar ook om te netwerken: “Hier ontmoet je echt mensen, en dat vind ik superbelangrijk. Het is ook fijn dat je mensen leert kennen die, net zoals ik, bezig zijn met multiculturele organisaties.”
Mahabiersing is geboren in Suriname en woont nu acht jaar in Zwolle. Drie jaar geleden richtte ze MeWe Stadshagen op omdat ze een plek wilde creëren waar vrouwen elkaar op een positieve manier kunnen ondersteunen, stimuleren en met elkaar kunnen zijn. Haar eerste ervaringen met de Nederlandse cultuur waren niet altijd even makkelijk. “Ik merkte een hele zware ik-cultuur en die was ik niet gewend”, daarom besloot ze het heft in eigen handen te nemen.
Hoe brengt MeWe Stadshagen vrouwen bij elkaar?
“We organiseren aan het einde van de maand een activiteit. We hebben vorige keer het Suikerfeest & Noroez gevierd, maar soms nodig ik ook gewoon een powerwoman uit om wat te komen vertellen. We proberen elke keer iets leuks en iets nieuws te organiseren.”
Bron: Isa Pelskamp
Wordt het gewaardeerd?
“Ja, mensen waarderen het heel erg. Het is mooi om te zien als vrouwen elkaar ondersteunen. Want dat kan ook weleens ander zijn”, zegt ze grinnikend. “Mensen vragen heel vaak of het met zoveel vrouwen bij elkaar wel goed gaat? Nou, ik vind dat het een veilige plek voor alle vrouwen moet zijn. Daarom hebben we bij MeWe Stadshagen vaste regels die voor iedereen gelden. Wij gaan voor gelijke rechten en respect voor elkaar.”
Waarom alleen voor vrouwen en bijvoorbeeld ook niet voor mannen?
“Voor mannen en kinderen zijn veel activiteiten, zoals bijeenkomsten, voetbal en workshops. Maar ik miste eigenlijk de verbinding bij vrouwen. Vanuit huis ben ik gewend dat je met nichtjes, tantes, buurvrouwen en andere mensen bij elkaar komt om thee te drinken en te praten over leuke dingen maar ook over problemen. Ik miste die warme verbinding van thuis, net als andere mensen uit de buurt.”
Druk pratend lopen de groepen mensen uit de collegezaal richting een tafel gevuld met buitenlandse lekkernijen. Er hangt een gezellige sfeer en iedereen is volop aan het nagenieten. Mahabiersing ziet er tevreden uit. “Ik voelde tijdens het symposium veel herkenning, en herkende dingen uit mijn eigen situatie. Door dit met anderen te bespreken, en te luisteren naar verhalen van anderen, heb ik veel nieuwe inzichten gekregen!”
Wat betekent dit werk voor u?
“Mijn werk betekent voor mij liefde en verbinden. Er is niks mooiers op de wereld dan verbinden. Ik merk ook dat hoe meer ik me verbind met andere mensen, hoe beter ik mezelf als mens voel. Ik vind het heerlijk als vrouwen bij elkaar kunnen komen en veel met elkaar kunnen delen, het gezellig kunnen hebben, elkaar kunnen inspireren en ondersteunen.”
Is het financieel mogelijk om al deze activiteiten te organiseren?
“Het is ingewikkeld, want ik heb voor dit jaar geen budget gehad, terwijl ik dat vorig jaar gelukkig wel had. Daarom ben ik heel zuinig, elk muntje draait tien keer. Ik ben dan ook druk bezig om te kijken hoe we dit gaan doen. Wat ik jammer vind is dat de grote organisaties wel een budget krijgen en wij niet. Dat is zonde want de kleinere initiatieven bereiken juist de mensen die anders niet bereikt worden.”
Hoe kijkt u naar de toekomst?
We zijn een vuurtje dat langzaam aan het branden is, we groeien steeds meer. Dus ik hoop dat dat goedkomt, ik heb vertrouwen in de mensheid. En als ik kijk naar de wereld dan merk ik dat de mensen erg verhard zijn. Maar ik denk dat als je het stapje zet om met elkaar te leven, elkaar te respecteren en de goede dingen van elkaar probeert over te nemen het goedkomt. Dan wordt het een mooie wereld!”