Het is een warme lentedag rond een uur of twaalf in de middag als Melody plaatsneemt op de stoel in haar tuin. We drinken samen een glas limonade met een rietje. Ze wil haar verhaal doen aan mij. Een verhaal over XTC gebruik wat haar al jaren dwars zit en waar ik heel benieuwd naar ben, omdat er nog steeds een taboe op rust. Ze wrijft met haar klamme handen in haar ogen, wiebelt een beetje op haar stoel en trekt haar jurk goed. Haar haren waaien door de wind in haar gezicht. Ze besluit om een elastiek te pakken, een staart in haar, haar te doen en schraapt haar keel. Oké, ik denk dat ik er klaar voor ben: “Mijn naam is Melody en mijn eerste keer XTC heeft compleet mijn leven verwoest.”
“Ik vind het heel erg lastig om hierover te praten, maar het moet verteld worden. Ik wil anderen helpen om de juiste beslissing te nemen voordat het te laat is.” De trilling in haar stem is duidelijk te horen, maar ik besluit om haar, haar gang te laten gaan. Het enige wat ik op dit moment kan doen is haar een fijn gevoel geven en zeggen dat ik het waardeer dat ze haar verhaal wil, maar ook kan doen.
“Het begon allemaal in de zomer van 2019 vóór de coronapandemie toen ik samen met mijn toenmalige vriend op een warme zomerdag naar een festival ging in Amsterdam. Iedereen was prachtig gekleed met veel glitters. Ik zat destijds niet lekker in mijn vel. Ik had veel wantrouwen naar mijn vriend toe, omdat hij niet veel aandacht aan mij gaf. Hij is wel eens vreemdgegaan en daardoor had ik een laag zelfbeeld. Tegelijkertijd was ik heel erg beïnvloedbaar. Ik wilde er graag bij horen, omdat ik dat gevoel vroeger nooit heb ervaren.
Na een paar glazen alcohol wilde ik indruk maken op mijn vriend. Iedereen met wie ik op het festival was, was onder de invloed van drugs. Ik besloot om na een paar glazen wijn een kwart van een XTC-pil in te nemen.”
Melody stopt met praten, snuit haar neus en doet een zonnebril op. Ze krult haar lippen en wuift alles een beetje weg. Ze gaat verder met haar verhaal: “Ik voelde me na het innemen van het pilletje enorm lacherig. Van mijzelf ben ik al best wel melig dus ik dacht dat het helemaal geen effect had. Ik dacht niet na en ik heb daardoor nog een extra pil genomen. Op het festival merkte ik eerst niks van het extra pilletje, omdat de effecten pas echt inslaan na een paar uur. Dat wist ik niet.’’
Het wordt wat kouder en Melody pakt haar paarse vest wat over haar stoel hangt en trekt het aan. Ik zeg tegen haar dat we ook binnen kunnen zitten, maar ze schudt haar hoofd, forceert een glimlach op haar gezicht en zegt dat de frisse lucht haar goed doet. Ik zie dat haar glas met limonade halfleeg is. Ze hapt nog een keer heel diep naar adem: “Omdat ik het laatste pilletje vrij laat innam, sloeg het pas in toen ik in de trein zat onderweg naar een huisfeestje. Het feestje was in Den Haag. Ik raakte compleet in paniek en wist niet meer wat ik moest doen. De wereld werd wazig voor mij, ik zag mensen dubbel en de flitsen van de discobal op het huisfeestje maakte mij paranoïde. Ik had het idee dat anderen naar me staarde en alsof de hele wereld tegen me was. Het voelde als een hel.” Melody beschrijft hoe ze in een bad trip terecht kwam; achteraf kan ze dat herkennen, maar op dat moment had ze geen idee wat er met haar gebeurde. Ze vergelijkt het met een horrorfilm waarin je wordt achtervolgd door geesten. Ik moet echt even bijkomen van haar verhaal en ik merk aan mijzelf dat er een aantal vragen in mijn hoofd spelen. Hoe voelde zij zich na haar bad trip? En hoe ziet haar leven er op dit moment uit?
Over het algemeen is drugs na een aantal uren volledig uitgewerkt, maar na een bad trip kun je er ook nog complicaties aan overhouden. De meest bekende complicaties zijn: oververhitting, watervergiftiging en schade aan het gebit. Melody heeft voornamelijk mentale klachten eraan overgehouden: “Het begon allemaal de dag erna. Ik had nauwelijks geslapen en ik was erg angstig. Ik schrok van de kleinste geluiden. Toen ik thuiskwam had ik huilbuien en miste ik telkens de mensen met wie ik op het festival was, terwijl ik deze mensen eigenlijk nauwelijks kende. Ik had het idee dat ze mij als enige begrepen.’’
Na het festival lag Melody veel in bed. Daarnaast had ze ook nog last van lichtflitsen. Ik zie dat ze in haar handen knijpt als ze het erover heeft: “Ik was altijd een meisje dat zonder zonnebril in de zon liep, maar nu kan ik niet meer tegen het licht. Als ik een selfie maak met mijn telefoon zie ik geen selfie, maar zie ik mijn hoofd hangen. Ik heb heel lang de pijn genegeerd. Maar na een poos besloot ik om naar de huisarts te gaan.”
Melody heeft van de huisarts van alles gehoord. Dat ze last zou hebben van migraine en dat ze een ontstoken kaakkopje zou hebben door het knarsen. De medicijnen die ze kreeg hielpen niet. Ze kreeg antidepressiva, geneesmiddelen voor een kaakontsteking en pijnstillers: “Telkens ging ik opnieuw akkoord met wat de arts mij voorschreef. Soms denk ik dat ik hypochonder ben. Dat ik niet zeker weet of ik wel echt last heb van alles. Op een gegeven moment kreeg ik te horen dat ik een angststoornis had. Ik kreeg last van slaapverlamming en ik kon niet bewegen en ademen. Dit was heel eng. Het ergste waar ik nu last van heb is dat ik rare dingen droom over mijn familie. Ik ben doodsbang en ik leef elke dag alsof het mijn laatste is. Dit wens ik niemand toe.”
“Mijn eerste keer drugs heeft mijn leven compleet veranderd. Ik heb geen relatie meer met mijn ex, ik heb een andere baan en ik heb studievertraging. Ik hoop dat ik over een paar maanden kan zeggen dat ik de toekomst beter inzie dan nu. Maar dat kan ik nog niet.” Melody slikt en staart naar de grond. “Ik zie de toekomst somber in, maar ik ben wel van plan om naar een psycholoog te gaan. Ik heb nog niet eerder de stap durven nemen om hulp te zoeken. Ik hoop dat ik in de toekomst weer mijn eigen ik ben, en wellicht de reden kan vinden van mijn pijn.” Melody drinkt haar laatste beetje limonade op en ik hoor aan haar geslurp dat haar glas leeg is. Ondanks dat het gesprek schokkend was merkte ik aan Melody dat haar wil om te veranderen groter is dan haar pijn. Ik zit in de trein terug naar huis en ik kan alleen maar denken aan dat Melody ontzettend sterk is.
*Vanwege privacyredenen is de naam van Melody gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie