De 20-jarige Michel is verslaafd aan het onderdrukken van zijn gevoelens. Jarenlang probeerde hij niks te voelen, totdat hij zichzelf tijdens zijn studie in Zwolle compleet verloor door 3-MMC.
Omgaan met de realiteit van het leven daar heb ik jarenlang moeite mee gehad, al vanaf groep 1. Ik zocht naar dingen om maar niets te voelen en mijn gedachtes op stil te zetten. Wat dat was, maakte niet veel uit want mijn verslaving vond haar weg daar wel in. Van een game- en eetverslaving eindigde ik uiteindelijk bij het populaire 3-MMC. Het liep zo uit de hand dat er maar drie uitwegen waren als ik niet stopte: de inrichting, de gevangenis of de dood.
Mijn pestverleden zorgde er voor dat ik van jongs af aan sterk de drang had om ergens bij te horen. Ik voelde me niet welkom, onzeker, wilde me beter voelen, stoerder en anders. Ik moest een manier vinden om rust in mijn kop te krijgen en de realiteit te ontvluchten. Op mijn negende vond ik die uitweg in gamen, wat al snel resulteerde in nachtenlang achter het scherm zitten. Achteraf gezien was dat de fundatie van een reeks aan verslavingen. Overmatig eten, sporten of de hele dag op datingsapps swipen; ik sloeg er allemaal in door. Op mijn zestiende begon ik dagelijks met blowen. Het gaf rust in mijn hoofd. Toen ik negentien was ging ik van stokjes in mijn mond, naar staafjes in mijn neus. Wiet had zijn plek vrijgegeven voor harddrugs.
“Ik kwam op een punt dat ik zelfs dealers bestal.”
4-MMC was voor mij de eerste keer harddrugs. Nog geen twee weken later, rond maart 2019, nam ik mijn eerste nakkie 3-MMC op een huisfeestje. Ik dacht dat het een laagdrempelige drug was, want het was legaal en makkelijk te verkrijgen bij de smartshop in Zwolle. Mijn allereerste keer snuiven was met mijn maten om het een keer geprobeerd te hebben. Ik dacht niet na over de consequenties.
Nadat ik mijn eerste dosis had gesnoven, lag ik kotsend boven de wc. Die smaak was zo smerig, maar de high die ik er van kreeg, vond ik geweldig. Ik kreeg de focus van cocaïne, de euforie van XTC en het hardgaan van speed. Het gevoel wat ik van 3-MMC kreeg toen het inkickte, vond ik geweldig. Ik kreeg een boost van zelfvertrouwen, dacht dat ik de wereld aankon, dat ik er bij hoorde en dat iedereen me mocht. De hele nacht ben ik wakker geweest. Toen was het nog erg onschuldig en wist ik niet dat ik een paar maanden later ging snuiven op bed.
In de zomer die volgde, begon ik steeds meer te gebruiken. Van 3 à 4 dagen in de week gebruiken, wat voor mij toen weinig was, ging ik in de zomervakantie 7 weken lang gebruiken. Van kotsen om de smaak, ging ik naar kicken op de smaak.
En zo ging het van kwaad tot erger. De kick was zó geweldig, dat ik soms lessen oversloeg om te kunnen gebruiken. Ik wist op dat moment dat er iets niet klopte, maar deed er niks aan. Mijn cijfers gingen snel achteruit. Ik verloor vrienden, koos voor gebruikersvrienden en kwam op een punt dat ik zelfs dealers bestal. Tikkies maakte ik niet over, ik ging bankafschriften vervalsen en gaf anderen de schuld.
“Ik vond het makkelijk en fijner om in bekende maar ongezonde situaties te blijven, dan onbekende en gezonde.”
Mijn ouders wisten dat ik wel eens gebruikte, maar ik had hen beloofd om te stoppen. Ik bleef weinig eten en viel veel af, ik vervalste drugstesten en snoot vaak mijn neus. Hier heb ik ook permanente schade aan overgehouden. ’s Nachts bleef ik maar naar de wc lopen en op mijn telefoon zitten. Hierdoor hadden mijn ouders het vermoeden dat ik nog steeds gebruikte. Ik bleef echter volhouden dat ik gestopt was. Uiteindelijk werd de verslaving zo erg dat ik pas na vijf nachten doorhalen ging slapen omdat mijn lichaam instortte van oververmoeidheid.
Psychotische klachten begonnen ook meer op te spelen en ik werd paranoia. Ik zag overal schimmen en kon levensechte gesprekken meeluisteren. Achter iedere boom zag ik wel iemand staan die mij moest hebben. Ik dacht vanuit mijn slaapkamer mensen te horen die het hadden over inbreken in mijn huis.
Mijn dieptepunt was de schorsing van mijn opleiding, maar daarna ging er alsnog geen lichtje branden. Ik wilde niet clean worden. Bij Tactus verslavingszorg gebruikte ik alsnog, waarna mijn teleurgestelde ouders me twee opties gaven: ik ging aan mezelf werken of ik werd uit huis gezet. Wanneer ik voor de tweede optie was gegaan, zou ik in de gevangenis belanden of zwerven op straat, waar ik hoogstwaarschijnlijk zou sterven. Regelmatig was het toen zo dat ik, na meerdere nachten geen slaap, eerst moest snuiven om überhaupt te kunnen functioneren.
Daarom ging ik naar ‘Yes We Can’, waar mijn gedrag klote was. Ik schoot bijvoorbeeld snel in de verdediging, had altijd een weerwoord en pakte geen verantwoordelijkheid. Ik wilde er bij horen, maar dat werkte juist averechts. Iedereen kotste me daar uit waardoor ik bijna ben weggestuurd. Toen besefte ik dat er wat moest gaan veranderen; ik ging naar een Safehouse in Zuid-Limburg. Hier heb ik van eind september 2020 tot half september 2021 gewoond, 11,5 maand in totaal. Mijn gedrag was ook hier de eerste 4,5 maand klote. Keer op keer ben ik op mijn bek gegaan, totdat het lampje begon te branden. Ik besefte dat ik de 16 jaar die ik buitengesloten en gepest was, deels te danken had aan mezelf. Het idee om al mijn maskers te laten vallen, vond ik eng. Wat zou er dan van me overblijven? Ik vond het makkelijk en fijner om in bekende maar ongezonde situaties te blijven, dan onbekende en gezonde.
“Ik was een egocentrische, manipulerende en bedriegende klootzak.”
Ik ben niet dankbaar dat ik verslaafd ben, maar wel voor wat ik ervan geleerd heb. Terugkijkend op toen, was ik een egocentrische, manipulerende en bedriegende klootzak. Ik heb leren luisteren, mijn karaktergebreken geaccepteerd en geleerd om mezelf te mogen zijn. Maar ook heb ik geaccepteerd dat ik verslaafd ben en me hier mijn hele leven lang bewust van moet blijven. Verslaving is een mentale ziekte. Ik kreeg zucht wanneer iets in mij opkwam wat ik niet wilde voelen of wanneer ik iets wilde versterken.
Mijn ervaring wil ik gebruiken om jongeren met dezelfde problemen te helpen, het liefst bij ‘Yes We Can’. Op mijn opleiding wilde ik kinderen de jeugd geven die ik zelf niet heb gehad. Mijn droom is om jongeren hetzelfde te geven wat ik heb gekregen tijdens mijn herstel: liefde, verbinding, rust, acceptatie en hetgeen wat ik altijd al wilde: begrip. Drugsproblemen onder jongeren zullen blijven bestaan, maar met goede voorlichtingen kunnen we jongeren hopelijk de ellende besparen die ik helaas heb moeten doorstaan.
Op dit moment woon ik in Maastricht, 250 kilometer van mijn vrienden en familie vandaan en werk ik bij de Jumbo met alleen een havodiploma op zak. Toch heb ik nog nooit zo goed in mijn vel gezeten nu ik 15 maanden clean ben: Ik leef eindelijk!
Wil je meer weten over Michels verhaal? Zie dan de post op het instagramaccount van @rtvoostzwolsmediahuis!